Żywy Różaniec

Organizacja

Członkowie podzieleni są na grupy zwane „Żywymi Różami“. Żywa Róża (albo Koło) składa się z 20
osób (tylu, ile jest tajemnic w różańcu), a każda z tych osób odmawia codziennie przynajmniej jedną
tajemnicę (dziesiątkę) różańca. Koniecznie jednak tę, która zostaje powierzona do rozważania i
odmawiania raz w miesiącu.

Przy zmianie tajemnic, co miesiąc (w pierwszą niedziele miesiąca po Mszy św. o godz. 9:30),
wszystkim członkom przydziela się kolejną tajemnicę do odmawiania, w taki sposób, aby w „Żywej
Róży” były każdego dnia odmówione wszystkie tajemnice w sumie dwadzieścia. Tak więc, w całej
Róży rozważany jest cały różaniec. Wszystkich członków Róży dotyczy taka zasługa, jakby odmówili
cały różaniec.

Bardzo istotne jest to, że wszyscy członkowie Róży modlą się w tej samej intencji, która jest również
zmieniana co miesiąc.

Opuszczenie tej modlitwy nie sprowadza grzechu ciężkiego, ale jest utratą zasługi.

Członkowie Żywego Różańca mają na celu, za pomocą wspólnej modlitwy, utrzymać się w wierności
Bogu, wytrwać w dobrym i bronić od złego siebie i bliźnich. Chcą wielbić Maryję i naśladować jej
cnoty. Powinni wystrzegać się ciężkich grzechów, nie tylko sami ich unikać, ale i innych od tych
występków odwodzić i przed nimi przestrzegać.

W odmawianiu różańca do istoty należy przylgnięcie sercem, to znaczy rozumem i wolą – oczywiście
w wierze, nadziei i miłości – do Chrystusa i Maryi w danej tajemnicy. Właśnie to przylgnięcie, a nie
samo powtarzanie 10 razy Zdrowaś Maryjo, stanowi o tym, że jest to modlitwa „różańcowa”, ustna i
myślna, zewnętrzna i wewnętrzna, angażująca całego człowieka.
 
------------------------------------------------------
Z Ceremoniału Żywego Różańca

Żywy Różaniec oznacza: 
1. a) Życie według Ewangelii, która jest fundamentem i źródłem chrześcijańskiego
postępowania. Różaniec jest modlitwą ewangeliczną, ponieważ zawiera Modlitwę Pańską i
Pozdrowienie Anielskie oraz ewangeliczne tajemnice naszego odkupienia. Z tego też powodu
Różaniec nazywamy streszczeniem lub zbiorem najważniejszych prawd Ewangelii; 

2. b) Życie wiarą, nadzieją i miłością. Należeć bowiem do Żywego Różańca znaczy – wierzyć w
istnienie Boga i wierzyć Bogu, który przemawia, ufać Bogu i w Jego dzieło zbawienia oraz
kochać Boga, a w Bogu i dla Boga – ludzi; 

3. c) Oznacza jakby elektrownię duchową, która zasila wiernych mocą Bożą i pobudza ich do
czynu apostolskiego, czyli do praktycznej działalności apostolskiej, jak praca wśród ubogich,
chorych, rodzin wielodzietnych, rodzin alkoholików, zaniedbanych religijnie i moralnie,
dbałość o dom Boży, o szaty liturgiczne, krzewienie cnót moralnych, zwłaszcza czynnej
miłości bliźniego i sprawiedliwości społecznej itd.; 

4. d) Żywy Różaniec jest jakby niezdobytą twierdzą obronną, albowiem broni jednostkę, rodzinę
i społeczeństwo przed śmiercią duchową, mianowicie przed ateizmem i laicyzmem, przed
indyferentyzmem religijnym, przed zepsuciem obyczajów, zwłaszcza w życiu małżeńskim i
rodzinnym, przed alkoholizmem itp.; 

5. e) Żywy Różaniec składa się z żywych róż. Każda róża posiada dwadzieścia osób, z których
każda odmawia codziennie jeden dziesiątek Różańca, czyli jedną tajemnicę, połączoną z
rozważaniem. W ten sposób odmawiany jest w róży codziennie cały Różaniec – dwadzieścia
tajemnic. Jest to jakby wieniec różany składany u stóp Królowej.
Obowiązki w Żywym Różańcu

Obowiązki członków Żywego Różańca: 

1. Zasadniczym obowiązkiem jest zapisanie imienia w Księdze i odmawianie codziennie jednego
dziesiątka Różańca. 

2. Udział w miesięcznej zmianie tajemnic różańcowych (kto sześć razy z własnej winy opuści
nabożeństwo, należy go wykreślić). 

3. Częste przystępowanie do sakramentów świętych oraz udział w procesjach maryjnych. 

4. Rozszerzanie czci Maryi przykładem życia i działalnością apostolską. 

5. Odważne stawanie w obronie wiary i Kościoła na wzór św. Dominika. 

6. Udział w pogrzebie zmarłego członka Żywego Różańca oraz w modlitwach za spokój jego
duszy. 
 
Obowiązki zelatora: 
1. Sprawdza obecność członków Żywego Różańca na nabożeństwie. 

2. Dostarcza tajemnicę z intencją modlitewną nieobecnym. 

3. Zachęca członków do gorliwej działalności apostolskiej, zwłaszcza wśród chorych i ubogich.
 
4. Zbiera miesięczne składki, np. na Mszę świętą. 

5. Odwiedza chorych członków i otacza ich miłością. 

6. Czuwa, by róża posiadała pełny skład – 20 osób. Jest to jeden z ważniejszych obowiązków
zelatora.
 
7. Pilnuje, aby róża wypełniała zlecone sobie zadania apostolskie. 

8. Utrzymuje stałą łączność między różą a ks. Opiekunem. 

Obowiązki Opiekuna Żywego Różańca lub księdza Proboszcza: 

1. Sam codziennie odmawia Różaniec i bardzo sobie ceni jego wartość. 

2. Zna swoje stowarzyszenie i rozwija w nim działalność duszpasterską. 

3. Przyjmuje do Żywego Różańca i dba o Księgę różańcową. 

4. Co kwartał wygłasza konferencję dla wszystkich członków Żywego Różańca, może im
wyświetlać filmy różańcowe, misyjne i inne. 

5. Prowadzi comiesięczną zmianę tajemnic, zapowiada intencję modlitewną oraz odpusty
różańcowe. 

6. Dba o procesje różańcowe, zwłaszcza w pierwszą niedzielę października i w Nowy Rok do
Najświętszego Imienia Jezus (nowy Różaniec w intencji pokoju).
 
7. Współpracuje z katechetami w celu przyjmowania do Żywego Różańca dzieci i młodzieży. 

8. Współpracuje z Promotorem Prowincjalnym lub Diecezjalnym w dziele krzewienia Różańca
świętego. 

Święta Penitencjaria, na mocy specjalnego i wyraźnego indultu Stolicy Apostolskiej z dnia 25
października 1967 r. udzieliła członkom Żywego Różańca odpustu zupełnego osiem razy w roku,
mianowicie w dniu: 

1. przyjęcia do Żywego Różańca, 

2. Narodzenia Pana Jezusa, 

3. Zmartwychwstania Pańskiego, 

4. Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie, 

5. Wniebowzięcia Matki Bożej, 

6. Królowej Różańca świętego, 

7. Niepokalanego Poczęcia Maryi, 

8. Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny (Ofiarowania Pańskiego). 
Odpust ten mogą uzyskać pod zwykłymi warunkami, którymi są: spowiedź i Komunia święta,
modlitwa w intencjach Ojca Świętego, przynajmniej prywatne odnowienie postanowienia wiernego
zachowywania Statutu Stowarzyszenia Żywego Różańca (por. In. Anal. Ord. Praedic. 38/25 X 1967/s.
309).

(źródło: Księga Żywego Różańca)

Dokumenty papieskie o różańcu

List  Apostolski "Rosarium Virginis Mariae"Jana Pawła II

Encyklika"O modlitwie różańcowej"Jana XXIII

List Apostolski "Il Religioso Convegno"Jana XXIII

Encyklika"Ingravescentibus Malis" Piusa XI
 
-----------------------------------
Ciekawostka
Św. Jan Wianney, proboszcz z Ars, we Francji, otrzymał parafię bardzo zaniedbaną religijnie. Kościół
świecił pustkami, natomiast w pobliskiej karczmie było pełno ludzi i gwarno, odbywały się wciąż
zabawy nawet w niedziele, w czasie nabożeństwa. Bolał nad tym święty proboszcz. Matka
Najświętsza natchnęła go, aby wprowadził różaniec. Ale z kim miał go odmawiać – zaledwie dwie
osoby znalazł chętne do odmawiania różańca: jego gospodyni i druga sześćdziesięcioletnia pani.
Więcej nie przybywał nikt. Pewnego dnia zobaczył św. Jan Wianney kilka dziewcząt, które czekały na
spowiedź. Zapytał je, czy zechciałyby wspólnie odmawiać różaniec. Dziewczęta powiększyły grono
odmawiających. Odtąd coraz więcej osób przychodziło na różaniec i do spowiedzi, a coraz mniej było
w karczmie na zabawach i pijatyce. Z czasem parafia Ars zasłynęła z bogobojności i życia religijnego, a
św. Jan Wianney zasłynął ze świętości w całym świecie. Zewsząd też zjeżdżano się do niego do
spowiedzi – po radę i aby go zobaczyć. Ażeby umożliwić wszystkim dojazd do Ars, przeprowadzono
tam specjalnie linię kolejową.

Przykład ten pokazuje jak potężną mocą dysponuje ten mały kawałek łańcuszka z nawleczonymi na
niego ziarenkami. Stąd też cenili i cenią go ludzie mądrzy. Czynią tak młodzi i starzy, mali i wielcy,
ludzie prości i uczeni. Zechciejmy więc dziś zastanowić się wspólnie jakie miejsce w moim życiu
zajmuje ta modlitwa – różaniec.